परवा वेन्टिलेटर पाहिला, आणि पहिल्यांदाच कोणत्यातरी साहित्यात मला 'मी' सापडले. अगदी जशीच्या तशी. नात्यांपासून अलिप्त. कधीच कोणतीच नाती जवळ न करणारी, किंबहूना ती नातीच मला आता घाबरत असावीत. कोणी कितीही सांनगितलं ना, की नात्यांची मजा ती उलगडण्यात आहे, तरी ती उलगडल्यावर त्यांच्यातल्या नकारात्मक गोष्टी सतत त्रास देतात, आणि मग स्वभावाने आपण त्यांना दूर करतो. पण अशा नात्यांपासून ते वेन्टीलेटरवर येईपर्यंत दूर राहणंही तितकंच त्रासदायक.
मी सतत नात्यांमधला खरेपणा शोधत पाहिले. त्यांच्या नकारात्मक, किंबहूना मला नको असलेल्या बाजू मिळाल्या की त्यांच्यापासून दूर जात राहिले. नाती कधीच खरी किंवा खोटी नसतात ना, ती फक्त असतात. आणि त्यांचं असणं हीच सकारात्मक बाजू आहे त्यांची. आधार घ्यायला सच्चेपणा नव्हे तर फक्त खांदा हवा असतो. मग तो खांदा लहानपणी आई-ताईचा असो किंवा मेल्यावर मित्राचा. गरज कोणीतरी आजूबाजूला असण्याची असते आणि ती एका स्मितानेही मिळते. सेल्फीसाठी करते अगदी तेवढंच स्मित करायचंय मला, फक्त माणसांसमोर.., माझ्या माणसांसमोर.
No comments:
Post a Comment